ความตระหนี่ที่เกิดจากการยึดติดในโลก
สิ่งนี้คือรากเหง้าของจิตใจที่ฝังลึก อันเป็นผลมาจากความหลงผิดว่าความสุขที่แท้จริงคือการมีมาก.
ความกลัวที่จะสูญเสียหรือการไม่พอเพียง ทำให้จิตใจคับแคบ ปฏิเสธที่จะแบ่งปัน.
ไม่เพียงแค่ทรัพย์สินเงินทอง แต่รวมถึงน้ำใจ เวลา หรือแม้กระทั่งปัญญา.
ก่อให้เกิดความทุกข์ภายใน ความโดดเดี่ยว และความว่างเปล่าทางจิตวิญญาณ.
ผู้ที่ติดยึดในวัตถุมักจะมองข้ามความสุขที่แท้จริงของการให้.
พวกเขาอาจรู้สึกไม่มั่นคงและพยายามสะสมเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ โดยไม่รู้จักพอ.
ความตระหนี่ชนิดนี้บดบังจิตใจไม่ให้เห็นคุณค่าของการแบ่งปันและอิสรภาพจากกิเลส.
การเข้าใจถึงรากเหง้าของความตระหนี่นี้ช่วยให้เราพิจารณาคุณค่าที่แท้จริงของชีวิต.
และมุ่งสู่การใช้ชีวิตอย่างมีเมตตา เอื้อเฟื้อ และเป็นอิสระจากเครื่องผูกพันทั้งปวง.